Žan
– Marten Šarko, koji se smatra „ocem moderne neurologije“, rođen je 1825.
godine u Parizu, u Francuskoj, u doba kada neurologija nije ni bila prepoznata
kao zasebna oblast medicine. Mnogi istoričari ga svrstavaju u uzak krug
kandidata za najuticajnije lekare u istoriji medicine, s obzirom na njegove
brojne zasluge. Njegov rad je u velikoj meri uticao na razvitak neurologije i
psihologije; moderna psihijatrija takođe dosta duguje Šarkoovom radu i radu
njegovih sledbenika.
Među
petoricom svoje braće, kao najstariji sin, bio je povučeno dete koje je još od
ranog detinjstva pokazivalo interesovanje za medicinu. On je takođe ispoljavao
i umetničke sklonosti kroz crtanje i slikanje, za šta je bio veoma nadaren, a
talenat za umetnost kao i dobra vizuelna memorija poslužili su mu za uviđanje veza i specifičnosti tipičnih
za obrasce koji se mogu prepoznati u nekim bolestima. Pored toga, nacrtao je
brojne skice i crteže koji su usmerili njegova važna otkrića i bili osnov za
ilustraciju njegovih istraživanja.
Zbog ograničenih finansijskih sredstava kojima je raspolagao, njegov otac je odlučio da najpametnijeg sina pošalje na medicinu, te se Žan – Marten nametnuo kao logičan izbor, zbog svojih posebnih talenata i preferencija. Naime, on je bio poliglota, te su mu znanja francuskog, italijanskog, nemačkog i engleskog jezika omogućila da čita medicinsku literaturu na raznim jezicima i time upotpuni i razvije svoje poznavanje brojnih oblasti iz medicine.
1843. započinje svoje studije medicine na Pariskom univerzitetu koje nisu bile nimalo lake i ugodne, s obzirom na to da je živeo u hladnoj sobi u Latinskoj četvrti. Decembra 1845, prijavljuje se na staž u čuvenoj bolnici „Salpetrije“, gde postaje i saradnik od 1846. U ovoj bolnici ga je obučavao čuveni neurolog Dušen de Bulonj. 16. marta 1853, uspešno je odbranio svoju tezu o razlici između gihta i reumatoidnog artritisa, pri čemu je ocenjen najvišom ocenom i dobio titulu doktora medicine.
Nakon toga, započeo je svoju karijeru kao šef klinike na Medicnskom fakultetu u Parizu, a 1856. je radio kao lekar u centralnoj bolnici u Parizu. Bio je dijagnostičar, a na osnovu preliminarne dijagnoze bi prepisivao lekove i određivao tretman svojim pacijentima. Na račun svog bogatog iskustva, radio je mnoga nezavisna istraživanja i objavljivao je članke o nalazima tih istraživanja.
Godine 1872. postavljen je za profesora patološke anatomije, a ovu dužnost obavljao je sve do svoje smrti, do 16. avgusta 1893. godine.
Teško je pobrojati sve doprinose ovog značajnog lekara i istraživača, ali svakako treba izdvojiti to što je prvi imenovao i opisao multiplu sklerozu. Na osnovu prethodnog znanja, uzimajući u obzir i sopstvene kliničke i patološke opservacije, Šarko je ustanovio tri znaka multiple skleroze, koji su poznatiji kao Šarkoova trijada: nistagmus, intencioni tremor i telegrafski govor. Pored toga, poznate su i Šarkoova bolest, Šarko – Mari – Tutova bolest, Šarkoova zona, itd.
Što se ličnog života tiče, iz braka sa Viktorijom Ogustinom Loren, ima dvoje dece, ćerku i sina. Interesantno je pomenuti da je bio obožavalac muzike, naročito Betovena, koji mu je bio omiljeni kompozitor. Takođe je bio ljubitelj životinja na kojima nikada nije vršio eksperimente. Na njegovim vratima je stajao natpis: “Kod mene nećete naći kliniku za pse.”
Zbog ograničenih finansijskih sredstava kojima je raspolagao, njegov otac je odlučio da najpametnijeg sina pošalje na medicinu, te se Žan – Marten nametnuo kao logičan izbor, zbog svojih posebnih talenata i preferencija. Naime, on je bio poliglota, te su mu znanja francuskog, italijanskog, nemačkog i engleskog jezika omogućila da čita medicinsku literaturu na raznim jezicima i time upotpuni i razvije svoje poznavanje brojnih oblasti iz medicine.
1843. započinje svoje studije medicine na Pariskom univerzitetu koje nisu bile nimalo lake i ugodne, s obzirom na to da je živeo u hladnoj sobi u Latinskoj četvrti. Decembra 1845, prijavljuje se na staž u čuvenoj bolnici „Salpetrije“, gde postaje i saradnik od 1846. U ovoj bolnici ga je obučavao čuveni neurolog Dušen de Bulonj. 16. marta 1853, uspešno je odbranio svoju tezu o razlici između gihta i reumatoidnog artritisa, pri čemu je ocenjen najvišom ocenom i dobio titulu doktora medicine.
Nakon toga, započeo je svoju karijeru kao šef klinike na Medicnskom fakultetu u Parizu, a 1856. je radio kao lekar u centralnoj bolnici u Parizu. Bio je dijagnostičar, a na osnovu preliminarne dijagnoze bi prepisivao lekove i određivao tretman svojim pacijentima. Na račun svog bogatog iskustva, radio je mnoga nezavisna istraživanja i objavljivao je članke o nalazima tih istraživanja.
Godine 1872. postavljen je za profesora patološke anatomije, a ovu dužnost obavljao je sve do svoje smrti, do 16. avgusta 1893. godine.
Teško je pobrojati sve doprinose ovog značajnog lekara i istraživača, ali svakako treba izdvojiti to što je prvi imenovao i opisao multiplu sklerozu. Na osnovu prethodnog znanja, uzimajući u obzir i sopstvene kliničke i patološke opservacije, Šarko je ustanovio tri znaka multiple skleroze, koji su poznatiji kao Šarkoova trijada: nistagmus, intencioni tremor i telegrafski govor. Pored toga, poznate su i Šarkoova bolest, Šarko – Mari – Tutova bolest, Šarkoova zona, itd.
Što se ličnog života tiče, iz braka sa Viktorijom Ogustinom Loren, ima dvoje dece, ćerku i sina. Interesantno je pomenuti da je bio obožavalac muzike, naročito Betovena, koji mu je bio omiljeni kompozitor. Takođe je bio ljubitelj životinja na kojima nikada nije vršio eksperimente. Na njegovim vratima je stajao natpis: “Kod mene nećete naći kliniku za pse.”
Proučavanje
histerije
Iako
je Šarko dao svoj doprinos različitim domenima medicine, danas je pre svega
poznat po proučavanju histerije. Primenom metoda opservacije i sistematične
deskripcije koje je preuzeo iz neurologije, Šarkoov cilj bio je da ustanovi
univerzalna obeležja velikog histeričnog napada. Šarko je izazivao histerični
napad kod svojih pacijenata pomoću hipnoze. Nevolja je bila u tome što su
njegovi pacijenti, baš kao i njegovi saradnici bili više tu da potvrde Šarkoove
uvide, pre nego da se podvrgnu jednom pravom naučnom istraživanju, što, kako se
i kasnije pokazalo, dovodi u pitanje validnost njegovih nalaza.
Najpoznatiji slučaj histerije kojim se Šarko bavio, svakako je Luiz Ogastin Glajzis, što je i doprinelo njegovoj popularnosti. Međutim, Meri Blanš Vitman, poznata i kao „kraljica histerije“, bila je definitivno njegov najpoznatiji pacijent.
Iako je prvobitno verovao da je histerija neurološki poremećaj koji nastaje zbog naslednih predispozicija nervnog sistema, pred kraj svoje karijere je ipak ustanovio i zaključio da je reč o psihološkom poremećaju.
Svoja ispitivanja histerije započeo je osnivanjem specijalnog odeljenja za žene sa „histero – epilepsijom“. Otkrio je dve različite vrste histerije kod ovih žena: „malu“ i „veliku“. Osim toga, nastojao je da sruši predrasude o nepostojanju ove vrste poremećaja kod muškaraca. Smatrao je da te predrasude dovode do neprepoznavanja histerije kod muškaraca, čak i među veštim lekarima i da se histerija može javiti među maskulinim muškarcima poput saobraćajnih inženjera i vojnika. Njegovo viđenje histerije kao organskog stanja izazvanog traumom, omogućilo je razumevanje simptoma koji su se javljali nakon industrijskih nesreća i usled trauma izazvanih ratom.
Psiholozi 21. veka prvenstveno su zainteresovani za Šarkoova istraživanja o histeriji. Iako se ovaj poremećaj manifestovao na različite načine kod svakog pacijenta, većina njih imala je kombinaciju fizičkih i psihičkih simptoma pri čemu su neki od njih delirijum, paraliza, rigidnost i kontrakcija mišića, slepilo, nemogućnost govora, gubitak osećanja, povraćanje, iznenadni napadi, deformiteti zglobova i naduven stomak. Mnogi savremeni lekari smatrali su da histerični pacijenti samo simuliraju simptome, dok je Šarko bio ubeđen da su njegovi pacijenti zaista doživljavali pomenute simptome kao realne, kao i da su njihovi fizički simptomi upućivali na neki psihički problem.
Kako bi potvrdio svoju hipotezu, Šarko je kombinovao svoje tradicionalne dijagnostičke metode sa novim i nesvakidašnjim tehnikama, poput hipnoze. Iako je moderna nauka ustanovila da su i njegove metode, baš kao i njegovi zaključci diskutabilni i nepouzdani, i dalje se smatra pionirom u nastojanju da poveže fiziološe i mentalne procese.
Šarko je bio čuven po svom teatralnom stilu podučavanja. Naime, on je zamenio tradicionalne lekarske vizite u bolnici „Salpetrije“ kliničkim demonstracijama i intervjuima sa pacijentima u bolničkom amfiteatru. Ovi dramatični „histerični performansi“ privukli su pažnju intelektualne elite i pobudili radoznalost publike do te mere, da je histerija praktično postala trend. Mada je Šarko bio optuživan za voajerizam i eksploataciju pacijenata, odato mu je priznanje za uključivanje reči „neurologija“ u svakodnevni rečnik Parižana.
Najpoznatiji slučaj histerije kojim se Šarko bavio, svakako je Luiz Ogastin Glajzis, što je i doprinelo njegovoj popularnosti. Međutim, Meri Blanš Vitman, poznata i kao „kraljica histerije“, bila je definitivno njegov najpoznatiji pacijent.
Iako je prvobitno verovao da je histerija neurološki poremećaj koji nastaje zbog naslednih predispozicija nervnog sistema, pred kraj svoje karijere je ipak ustanovio i zaključio da je reč o psihološkom poremećaju.
Svoja ispitivanja histerije započeo je osnivanjem specijalnog odeljenja za žene sa „histero – epilepsijom“. Otkrio je dve različite vrste histerije kod ovih žena: „malu“ i „veliku“. Osim toga, nastojao je da sruši predrasude o nepostojanju ove vrste poremećaja kod muškaraca. Smatrao je da te predrasude dovode do neprepoznavanja histerije kod muškaraca, čak i među veštim lekarima i da se histerija može javiti među maskulinim muškarcima poput saobraćajnih inženjera i vojnika. Njegovo viđenje histerije kao organskog stanja izazvanog traumom, omogućilo je razumevanje simptoma koji su se javljali nakon industrijskih nesreća i usled trauma izazvanih ratom.
Psiholozi 21. veka prvenstveno su zainteresovani za Šarkoova istraživanja o histeriji. Iako se ovaj poremećaj manifestovao na različite načine kod svakog pacijenta, većina njih imala je kombinaciju fizičkih i psihičkih simptoma pri čemu su neki od njih delirijum, paraliza, rigidnost i kontrakcija mišića, slepilo, nemogućnost govora, gubitak osećanja, povraćanje, iznenadni napadi, deformiteti zglobova i naduven stomak. Mnogi savremeni lekari smatrali su da histerični pacijenti samo simuliraju simptome, dok je Šarko bio ubeđen da su njegovi pacijenti zaista doživljavali pomenute simptome kao realne, kao i da su njihovi fizički simptomi upućivali na neki psihički problem.
Kako bi potvrdio svoju hipotezu, Šarko je kombinovao svoje tradicionalne dijagnostičke metode sa novim i nesvakidašnjim tehnikama, poput hipnoze. Iako je moderna nauka ustanovila da su i njegove metode, baš kao i njegovi zaključci diskutabilni i nepouzdani, i dalje se smatra pionirom u nastojanju da poveže fiziološe i mentalne procese.
Šarko je bio čuven po svom teatralnom stilu podučavanja. Naime, on je zamenio tradicionalne lekarske vizite u bolnici „Salpetrije“ kliničkim demonstracijama i intervjuima sa pacijentima u bolničkom amfiteatru. Ovi dramatični „histerični performansi“ privukli su pažnju intelektualne elite i pobudili radoznalost publike do te mere, da je histerija praktično postala trend. Mada je Šarko bio optuživan za voajerizam i eksploataciju pacijenata, odato mu je priznanje za uključivanje reči „neurologija“ u svakodnevni rečnik Parižana.
·
Šarkoov
uticaj na Frojda i Binea
Treba napomenuti i njegov doprinos istoriji testiranja inteligencije za koji se može reći da je četvororstruk. Pre svega, osnovao je i popularizovao neurologiju kao zasebnu nauku. Zatim, njegov rad sa histeričnim pacijentima kod kojih je primenjena hipnoza, ukazao je na razlike između fiziološkog i psihološkog aspekta histerije, što je utrlo put onim istraživačima koji su se interesovali za neuropsihičke i genetičke korelate inteligencije. Osim toga, zastupao je, u tom periodu ne baš popularan stav, o odnosu nasleđa i sredine. Zapravo, bio je jedan od zastupnika „dijateza –stres“ modela; verovao je da histerični pacijenti imaju genetsku predispoziciju za ovaj poremećaj, ali da će se on manifestovati samo nakon izlaganja posebnim sredinskim stresorima. Ovaj model, iako ranije donekle osporavan, danas je široko prihvaćen i upućuje na interakciju genetike i sredine. Naposletku, Šarko je imao veliki uticaj na Alfreda Binea i Sigmunda Frojda.
Šarko je imao izuzetan uticaj na mladog Frojda, do te mere da je Frojd nazvao svog prvog sina po njemu. Četiri meseca provedena sa Šarkoom (1885 -1886), ostavila su snažan utisak na Frojda. Snažno zainteresovan za hipnozu u datom trenutku, Frojd se obratio velikom majstoru sa ciljem da poboljša vlastitu tehniku hipnoze. Prema nekim istoričarima, Frojdovo interesovanje za nesvesne procese može se pripisati njegovoj saradnji sa Šarkoom. Takođe, pretpostavlja se da bi Šarkoova istraživanja različitih slučajeva histerije mogla biti preteča Frojdove psihoanalize.
Što se tiče Bineove i Šarkoove saradnje, ona je trajala čak sedam godina. Šarko je smatrao da je podložnost hipnozi, odnosno mogućnost podvrgavanja hipnotičkom tretmanu indikator latentne histerije. Ovo svoje stanovište zasnovao je na činjenici da histerični simptomi mogu biti izazvani putem hipnoze. Bine je prisustvovao Šarkoovim demonstracijama i uvažavao hipoteze svog mentora. Neposredno nakon njihove saradnje, objavio je članke u kojima opisuje uspeh eksperimenata kojima je prisustvovao. Međutim, nakon što su pronađeni dokazi koji upućuju na nedostatke Šarkoovih nalaza, Bine je morao da prizna mane pomenutih ispitivanja. Ovo iskustvo navelo ga je da postane pažljiviji istraživač, pa se slobodno može reći da je to doprinelo kvalitetu njegovih budućih istraživanja. U Bineovoj metodologiji mogu se prepoznati Šarkoove preferencije ka detaljnoj i temeljnoj analizi.
Marija Stankov, psiholog
Literatura:
https://www.intelltheory.com/charcot.shtml
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.